آموزش صبوری از دانه‌ی گندم

کسب هر موفقیتی، نیازمند صبر است. این نکته را میتوان از دانة گندم آموخت. شما دانة گندم را در خاک می‌کارید. دانه باید در زیر خاک صبر کند تا کم‌کم شکفته شود. اگر همان‌جا صبر نداشته باشد، میپوسد و تمام می‌شود؛ پس باید در زیر برف و در طوفان، استقامت داشته باشد و با بلا بسازد.

وقتی هم که خوشه کرد، اوّل بلا و سختی است. باید زیر چرخ جداکردن گندم از کاه، استقامت کند. بعد زیر سنگ زیر سنگ آسیا آرد شود. باید با صبر در مقابل آتش نانوایی، نان شود و برود در دهان یک مؤمن و جویده شود. به معده او برود و در آن دیگ جوشان، خرد و هضم شود. بعد برود در روده  و جوهرش گرفته شود و مثل سنگ معدنی که در کوزة ذوب آهن، فضولات خود را از دست میدهد، خالص شود. عاقبت، این دانه گندم وارد خون شده و جرئی از بدن مؤمن شود، تا به آن بگویند « مؤمن » که بالاتر از کعبه و بالاتر از ملک مقرّب است.

هر فضیلتی که انسان بخواهد پیدا کند، متوقّف بر صبر است؛ اگر کسی هم بخواهد خودسازی کند و تهذیب نفس داشته باشد، دست کم باید چهل سال خون جگر بخورد و شبانه‌روز زحمت بکشد و صبوری پیشه نماید. فصلت، آیه 31-30.

منبع: مشق اخلاق، برگرفته از آثار و بیانات حضرت العظمی مظاهری، ص 41-40.