سیره های عملی و اخلاقی آیت الله طالقانی(ره):
حضرت آیت الله طالقانی قدس سره به طلبه ها خیلی اظهار علاقه می کردند و می فرمودند: در ماه، ولو یک جلسه با هم داشته باشید و اجتماع کنید. حتی اگر هم شده یک چایی دور هم بخورید و از حال همدیگر با خبر باشید. البته ما هم حرف ایشان را گوش کردیم و جلسه ای تشکیل دادیم که هر ماه به طور سیار برقرار شود. ایشان رأفت و مهربانی فوق العاده ای به دوستان مخصوصاً به اهل سادات و آبادی خود که منسوب به ایشان بودند، داشتند. روزی در چالوس بعد از منبر ایشان منزل آقای خزتو، پدرشوهر دختر ایشان رفتیم، چند نفر از کارگران در حیاط منزل ایشان مشغول بیل زدن بودند، که یکی از آن ها از سادات روستای گلیرد بود. ایشان برای احوال پرسی رفتند پیش ایشان و فرمودند: عمو حالتان خوبه ان شاءالله. آن آقا اصلاً توقع نداشت که آقای طالقانی در بین جمعیت احوال او را بپرسد. بعد از آن قضیه هر وقت پیش این سید، صحبت آقای طالقانی می شد، اشک از چشمانش جاری می شد و می گفت: اصلاً توقع نداشتم که آقای طالقانی برای احوال پرسی پیش من بیاید و به من عمو بگوید تا دیگران بفهمند که با ایشان پسرعمو هستم. به این دلجویی ایشان از سادات و دوستان اهل بیت علیهم السلام واقعاً غبطه می خوریم که چرا نتوانستیم این سرمشق را از ایشان بگیریم و با دوستان اهل بیت علیهم السلام این جور رفتار کنیم.

در روستای ما مدرسه نبود و بچه ها به روستاهای اطراف می رفتند. آیت الله طالقانی قدس سره فرمودند: ما که ایام زمستان، این جا نیستیم و هشت نه ماه کاری به منزل نداریم، همین منزل را مدرسه کنید. بعد از آن سال های سال، بچه ها از این منزل به عنوان مدرسه استفاده می کردند تا بعد مدرسه ای در گلیرد ساخته شد.

منبع : (حجت الاسلام والمسلمین کیایی نژاد، افق حوزه - 15 آذر ماه 1391 شماره 352)

www.hawzah.net