عماربن یاسر از جمله شخصیت های مهم تاریخ و از سابقین در اسلام بود که در صحنه های مختلف دوران شکوفایی اسلام نقش مهمی ایفا کرده است. از مهم ترین ویژگی های او دشمن شناسی، بصیرت قوی در راه اعتلای اسلام و شناخت صحیح حق از باطل است.

لوازم محور حق بودن
دلیل اهلیّت عمار بن یاسر را به عنوان محور حق بودن ـ تا جایی که به مقام «من عادی عماراً عاداه الله»8 رسید ـ را در معیارهای محور حق شدن می توان جستجو کرد که عبارتند از:

1. حقیر بودن دنیا

یکی از لوازم مهمی که از حق بینی و حق فهمی انسان نشأت می گیرد، حقیر بودن دنیاست. کسی که در جهت رضایت خدا تلاش می کند، آنچه او را در کوران حوادث باقی نگه می دارد؛ استقامت در برابر مطامع دنیایی است و به هر اندازه که آخرت در چشم او بزرگ باشد، دنیا کوچک می شود؛ زیرا هر چه تلاش برای رسیدن به حقیقت های باقی آخرت بیشتر باشد، از دنیا دورتر می شود و انسان از هر چیز که دور شود، آن چیز در چشمش کوچک می شود.

گذشتن از همین متاع های فانی است که روح عمار بن یاسر را به مقیاس آنچه با او تعامل روحی دارد، بزرگ می کند، آن گونه که حتی بعد از فنای مادی اش در خطبه امام تا امروز جاودانه می شود، آنجا که فرمود: «أین عمار؟». یکی از مصداق هایی که همین بینش علوی عمار را نشان می دهد، کوچک شمردن حبّ ریاست و حکومت است که محبوب ترین حبه دنیوی بر شمار می آید. در زمان عمر بن خطاب، عمار به حکومت کوفه منصوب شد و «مدتی حکومت کوفه را به عهده داشت. هنگامی که عمر او را از استانداری عزل کرد، از وی پرسید: از بر کنار شدن ناراحت شدی؟ عمار گفت: از انتخاب بر این مقام خوشحال نشدم تا از معزول شدن ناراحت شوم». این نگاه ملکوتی نشان دهنده فاصله عمار از وابستگی به متاع دنیایی است که آن را مثل یک بازی می نگرد و واقعیت هم همین است که (و مَا الحَیوه الدّنیا إلاّ لَعِبٌ و لَهو).

2. مبارزه با اولیای طاغوت

یکی دیگر از لوازم محور حق بودن، داشتن روح مبارزه با باطل است. عمار بن یاسر به عنوان فردی حق گو، مبیّن حقیقت و مؤمن، به همان اندازه که برای گسترش حق تلاش می کند، به همان اندازه نیز برای مبارزه با باطل جهاد می کند؛ زیرا برای رسیدن اذهان مردم به حقیقت، باید زمینه باطل را از بین برد. گاه مبارزه به صورت تقیه است، مانند زمان خلافت ابوبکر و عمر و گاهی نیز شیوه مبارزه با تبیین حقیقت و روشنگری است. در حقیقت، بصیرت و تقواست که شکل مبارزه را تعیین می کند؛ در زمان خلافت عمر و ابوبکر، شیوه مبارزه در تقیه بود تا برای جامعه بیداری حاصل شود و هنگامی که بدعت ها آشکار می شوند، نوع مبارزه علنی می گردد تا حقیقت به منصه ظهور برسد و کسی همچون عمار که بصیرت، بینش و تقوای الهی داشته باشد، این فرقان به او داده و راه برایش باز می شود.

ـــــــــــــــــــ

منبع : www.hawzah.net