(بنای خانه، بر اساس تقوا)

قرآن کریم در سوره‌ی توبه آیه 109 می‌فرماید:« أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٍ خَيْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ  وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ» آیا کسی که مسجدی به نیت تقوا تأسیس کرده و رضای حق را طالب است مانند کسی است که بنایی سازد بر پایه سستی در کنار مسیل (لبه پرتگاه دوزخ) که زود به ویرانی کشد و عاقبت او را به آتش دوزخ درافکند؟! و خدا هرگز ستمکاران را هدایت نخواهد فرمود.

این آیه‌ی شریفه، از نمونه‌های تشبیه معقول به محسوس است؛ قرآن شریف گه‌گاه معانی معقول را به امور محسوس تشبیه می‌کند، تا درک ما از آن مطلب، روشن‌تر شود. در این آیه نیز می‎فرماید: اگر پی‌ها، ریشه‌ها و دیوارهای خانه‌ای که انسان برای زندگی خود می‌سازد، بسیار محکم باشد، سقفی که بر روی خانه می‌زند، با‌دوام خواهد بود.

امّا اگر کسی بر لب درّه‌ی سیل زده خانهای بنا نهد، با یک سیل یا طوفان، منزلش نابود خواهد شد.

قرآن کریم می‌فرماید: اگر زندگی و خانه‌ی شما بر پایهی تقوا ـ یعنی گردن نهادن بر دستورات دین ـ بنا شده باشد؛ الفت، محبّت، نماز، روزه، قرآن راز و نیاز با خداوند و بالأخره رابطه با خداوند در خانه حکمفرما باشد و افراد آن خانه به گناه آلود نباشند، این خانه محکم است و فرزندی هم که در چنین خانه‌ای رشد می‌کند، صالح خواهد بود. و امّا خانه‌ای که بر کناره‌ی درّه سیل زده بنا شده باشد. 

زندگی منهای خدا، با یک باد به جهنّم می‌رود. رحمت و فضل خداوند در خانه‌ی بدون تقوا وجود ندارد. برکت در آن خانه نیست و ملائکه در آن خانه رفت و آمد ندارند. در عوض، شیطان، بی برکتی، ظلمت، غم، غصّه، دلهره، اضطراب خاطر و نگرانی در آن خانه حکم‌فرماست.

منبع: مشق اخلاق، برگرفته از آثار و بیانات حضرت آیت الله العظمی مظاهری، ص 56 و 55.